🐎 Muzyka Z Filmu Wesele Wajdy

Film pt. “Wesele w reżyserii Andrzeja Wajdy Film pod tytułem Wesele“ w reżyserii na podstawie dramatu Stanisława Wyspiańskiego jest adaptacją utworu scenicznego. Reżyserowi udało się, nie naruszając dzieła przełamać w nim teatralne jedności, podziały na akty i sceny. Andrzej Kijowski (pisarz i publicysta) na potrzeby filmu, podjął się trudu zredukowania dialogu do niezbędnego minimum. Bohaterowie mówią wierszem i prezentują się w krótkich, dobrze charakteryzujących dialogach. Doskonale też, przedstawiona jest polska rzeczywistość. Najpierw widzimy atmosferę szczęścia, zabawy, a tak naprawdę to jedynie iluzja. Polska jest pijana alkoholem, zesztywniała w rezygnacji, pełna przeciwieństw, z wręcz śmiesznym heroizmem. Na uwagę zasługuje dobra gra aktorów, którzy moim zdaniem świetnie wczuli się w role osób występujących w dramacie. Jedynie śpiew Czesława Niemena pozostawił niesmak w mojej opinii. Uważam, że jego głos całkowicie nie pasował do granej przez niego symbolicznej postaci Chochoła. Natomiast jestem pod urokiem Daniela Olbrychskiego. Po raz kolejny pokazał swoją aktorska klasę. Trafnie dobrane zostały kostiumy przez Krystynę Zachwatowicz. Postarano się o autentyczne stroje chłopskie, które przechowywano z pokolenia na pokolenie w Krakowie. Akcja filmu, bardzo energiczna, w szaleńczym rytmie rozpoczyna się od wyjazdu orszaku weselnego z przed kościoła Mariackiego. Następnie w domu Gospodarza rozpoczyna się wesele Pana Młodego ( Daniel Olbrychski), który jest inteligentem, z Panną Młodą ( Ewa Ziętek), pochodzącą z chłopskiej rodziny. Jedną z zaproszonych osób jest Rachela, młoda Żydówka o poetyckiej duszy, która ulegając weselnej euforii zaprasza na zabawę Chochoła. Od tej chwili zaczyna się aura niesamowitości. Realizm splata się z fantastyką. Symboliczne wizje przedstawione są jako chwilowe widzenia lub jako sny. Zmiana muzyki, z weselnej na poważną zapowiada, że wydarzy się coś niezwykłego. Zjawy są znakomicie ucharakteryzowane ( np. postać Wernyhory). Obydwa plany przenikają się wzajemnie, sprawiając, że granica między realizmem a fantastyką zdaje się zacierać. Film w ciekawy sposób przedstawia inteligencję oraz chłopów ówczesnych czasów, jako grupę ludzi niezdolnych do czynów. Mam wrażenie, że niektóre ważne dialogi zostały zagłuszone muzyką i ogólnym hałasem. Warto dodać, że muzykę bardzo skoczną i taneczną skomponował Stanisław Radwan. Podsumowując, Wesele pogłębiło moją wiedzę historyczną i filozoficzną o polskim społeczeństwie na przełomie wieków XIX i XX oraz pomogło zrozumieć nurtujący mnie problem. Zmusiło do myślenia, czy Wesele ma dziś znaczenie tylko historyczne, czy też zawiera wartości nadal aktualne, trwałe, nieprzemijające. Przekonało o słuszności twierdzenie, że postawa Polaków, ich stosunek do samych siebie, do kraju, tradycji na przestrzeni lat nie zmieniło się. Tak ujętą aktualność Wesele Wajdy zachowało. Uważam, że reżyser w znakomity sposób nadał sztuce teatralnej filmowy kształt. W mojej opinii film może zachwycić i nie waham się użyć stwierdzenia, że Wajda już w 1973 roku (premiera filmu) był najwybitniejszym polskim reżyserem. Zachęcam do obejrzenia adaptacji Wesela . Możliwe, że i Wam film ten dostarczy wielu niezapomnianych wrażeń, pomoże zrozumieć dramaturgię S. Wyspiańskiego i nakłoni do chwili refleksji nad Naszą Polską. Szczerze polecam.

Nurczyńska-Fidelska E., Polska klasyka literacka według Andrzeja Wajdy, Łódź 2010. Piotrowski G., Fortepian ze Sławska. Muzyka w prozie fabularnej Jarosława Iwaszkiewicza, Toruń 2010. Podrygajło K., Sonety Szekspira i ich trwanie w muzyce Pawła Mykietyna „Res Facta Nova” 2010, nr 11. Przybylski R., Eros i Tanatos.

Adaptacja filmowa Wesele Opis filmu: Genialna adaptacja filmowa „Wesela” Wyspiańskiego w reżyserii Andrzeja Wajdy z 1972 roku. Pan Młody – inteligent żeni się z chłopką. Goście weselni pochodzą z różnych warstw społecznych. Weselna zabawa szybko się rozkręca, przechodząc w wódczano-halucynogenną atmosferę, w której pojawiają się zjawy. Wajda stworzył odpowiedni klimat epoki przez kolorystykę, malarskość obrazów, scenografię, kostiumy ale również, a może przede wszystkim przez muzykę. Wszystko uzupełnia mistrzowska obsada. Opis postaci: Panna Młoda – Panna Młoda to około osiemnastoletnia dziewczyna o nieco pucołowatej twarzy i długich rudych włosach. Jest korpulentna i wysoka. Dobrzez zbudowana. Ma na sobie tradycyjny krakowski strój. W skład stroju wchodzi kolorowa, kwiecista spódnica na gumce, sięgająca za kolano i bogato zdobiony gorset z czarnego aksamitu. Na głowie panny młodej wianek przystrojony kwiatami Pan młody – Pan Młody jest starszy od swojej wybranki o mniej więcej dziesięć lat. Jest szczupły i wysoki. Ma blond włosy, krótką brodę i małe okulary w drucianych oprawkach. Jest ubrany w tradycyjny krakowski strój. Jego głowę zdobi czerwona czapka przystrojona kwiatami i pawimi piórami. Czepiec– roześmiany chłop o sumiastych wąsach. Jest tęgi i wysoki. Ma na sobie tradycyjny, bronowicki strój. To ok 50-cio letni mężczyzna. Film dostosowano w ramach projektu „Adapter w szkole”. Projekt dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu “Edukacja kulturalna” oraz ze środków PFRON. Polecane

Wesele: Directed by Andrzej Wajda. With Marek Walczewski, Izabella Olszewska, Ewa Zietek, Daniel Olbrychski. Set at the turn of the century, the story concerns a Polish poet living in Cracow who has decided to marry a peasant girl.

Elementem, który towarzyszy widzowi od samego początku seansu jest muzyka skomponowana przez Stanisława Radwana. Kompozytor ten w roku 1967 odbył staż w zakresie muzyki elektronicznej u Pierre’a Schaeffera w Paryżu, co znacznie wpłynęło na tworzone później przez niego utwory. Był także wieloletnim współpracownikiem krakowskiej "Piwnicy pod Baranami". W latach 1963-66 pełnij funkcję kierownika muzycznego Teatru Rozmaitości w Krakowie, natomiast osiem lat później- Teatru Ateneum w Warszawie. Od roku 1997 piastował to samo stanowisko w Starym Teatrze w Krakowie, by po trzech latach stać się jego dyrektorem. Muzyka w weselu odgrywa bardzo ważną rolę. Szybki rytm i skoczna melodia przyspieszają i ożywiają akcję, zapowiadają jakieś wydarzenie. Gdy muzyka zwalnia, nadchodzi czas na refleksję. Przykładem tego może być scena, w której kareta Dziennikarza jadącego na wesele zbliża się do chaty. Taneczna muzyka grana przez kapelę powinna być słyszana przez spóźnionego gościa coraz wyraźniej. Dzieje się jednak inaczej. Kiedy Dziennikarz podchodzi do drzwi, dźwięki wyraźnie cichną. Obraz nocy i wyciszona warstwa dźwiękowa filmu przygotowują moment przekroczenia progu. Z chwilą otwarcia drzwi przez Dziennikarza ciemność i cisza zamieniają się w blask rozświetlonego światłem wnętrza, uderzenie głośnej muzyki i gwaru głosów. Towarzyszy im ścisk ludzkiej ciżby i intensywność tańca. To początek głównej linii rytmicznej filmu. Jej dynamika będzie stopniowo wygasała, aż do ciszy i bezruchu, które przyniesie poranek Drugą istotną sceną, w której oprócz struktury triadycznej obecne jest także charakterystyczne dla całego filmu zespolenie różnych elementów współtworzących obraz filmowy, może być rozmowa prowadzona w tańcu przez Pannę Młodą i Pana Młodego. Pan Młody, przechodząc wśród tańczących, zbliża się do żony i wypowiada swoją kwestię. To początkowy fragment sceny – jej uwertura. Po krótkiej pauzie pokazującej Poetę rozmawiającego z Maryną rozpoczyna się kulminacyjna część sceny. W miarę zwiększania się rytmu tańca wypowiadane przez Pana Młodego i Pannę Młodą kwestie stają się coraz krótsze, są wypowiadane ze zwiększającą się dynamiką. W centralnym momencie tracącemu ostrość obrazowi zaczyna towarzyszyć odrealniony dźwięk odtwarzany w przyspieszonym tempie. Muzyka grana przez kapelę traci charakter diegetyczny i przechodzi w subiektywny dźwięk słyszany przez wirującą parę. Ujęcia pokazujące tańczących stają się coraz krótsze. Rytm jest budowany przez współbrzmienie wszystkich elementów tworzących obraz filmowy. Wraz ze słowami Pana Młodego: Co się męczyć? W jakim celu? – rozpoczyna się koda. Taniec zwalnia tempo. Muzyka traci subiektywny charakter i powraca do normalnego rytmu. "Rytm zniewala, chwyta i ogranicza życie, dając mu przez to moc - pisał Gerardus wan der Leeuw i dodawał: osobowość ginie w zamęcie, a ciasne ramy ciała i najbliższego otoczenia rozszerzają się i rozciągają w nieskończoność." Utwory wykorzystane w filmie: - utwór kończący wesele „Miałeś chamie złoty róg” zaśpiewany przez Czesława Niemena – scena z Isią i Chochołem; utwór zaśpiewany również przez Czesława Niemena - "Polonez" Ogińskiego

. 705 526 246 57 271 7 444 366

muzyka z filmu wesele wajdy